VFR rated! Private Pilot License behaald

Hallo thuisfront!

Na mijn laatste berichtje toch nog een heel drukke week gehad.
Het VFR traject bestaat uit in totaal 44 vluchten. D43 is een interne check om te kijken of je klaar bent voor je eindcheck D44. Deze 43 heb ik afgelopen week gevlogen met een andere instructeur.
De vlucht verliep erg goed en ik had alles onder controle. Totdat..... ik weer op Falcon in het circuit hing en mijn landingen moest laten zien. De vlucht viel in de middag waar het ontzettend warm en turbulent was. Ik probeerde vanalles, maar kreeg dat apparaat niet normaal aan de grond. Werd alle kanten opgeslingerd door de thermische bubbels en na 3 keer go-around te zijn gegaan op een normale landing en een flapless landing zagen de instructeur en ik de eindtijd van de vlucht in zicht komen en hebben we besloten dat het landen niet ging lukken die dag. Een teleurstelling, maar daar moet je maar aan wennen!

Heb hierdoor een extra missie gevlogen. En natuurlijk ging het toen allemaal weer prima! Vreselijk om te weten dat je iets kan, maar het er op het juiste moment dan niet uitkomt...

Omdat de D43 check een interne check is, hoef je deze niet opnieuw te doen. Ik mocht dus door naar mijn VFR eindcheck D44. Ik moest deze vliegen met een KLS instructeur die speciaal voor deze examens uit Nederland komt. Na flink wat plannen, studeren en nog meer studeren was het vandaag aan mij de beurt om te laten zien dat ik de boel in de vingers had.

Om 03:00u was ik alweer uit de veren om mijn planning af te maken met accurate winden en mezelf gereed te maken voor de check die 09:00u plaats ging vinden.
Na de instructeur te hebben gebriefed over de planning, mass&balance, weer, vluchtplan, en alle andere belangrijke zaken was ik klaar om een stukje te vliegen en mijn kunstje te vertonen.
Altijd weer leuk om erachter te komen dat eenmaal in de kist je airco en je blower het niet doen met 38 graden...

(Hier zou ik allemaal nutteloze dingen neer kunnen zetten over wat ik gedurende de vlucht moest doen, maar omdat toch niemand dat snapt en ik mezelf dan een nerd voel, doe ik dat niet.)

Na 2 uur stond ik weer op Falcon Field. Snel dat ding parkeren, touwtjes eraan knopen en naar boven om te uitslag met de instructeur te bespreken. En jawel... het was een pass!
Uiteraard waren er genoeg verbeterpuntjes, maar kreeg ook veel positieve feedback en hij vond over het algemeen dat ik het goed had gedaan. Nice!

Dit betekent dat ik mijn VFR traject heb afgesloten. Nu door naar de IFR fase, wat staat voor Instrument Flight Rules. En dan hoef je geen rocket scientist te zijn om te weten dat dat instrumentvliegen is. Daarnaast houdt dit ook in, dat ik op een nieuw type toestel ga vliegen. De Piper Arrow. Deze is weer iets complexer dan de Archer waar ik tot op heden mee vloog. Intrekbaar landingsgestel, verstelbare propeller, stewardessen etc...




Genoeg nieuwe dingen te leren dus!
Als ik mijn verhaal zo teruglees kom ik inderdaad over als die vliegnerd, maar ik kan er ook niet meer van maken...

Bedankt voor het lezen en ik hoop snel leuke verhalen te brengen over het IFR traject!

Falcon en omgeving

Hallo beste mensen aan de goede kant van de wereld!

Zoals jullie waarschijnlijk wel hebben gezien, heb ik geen foto-/filmmateriaal op mijn blog van het vliegen zelf. Dit is namelijk niet toegestaan, dus neem niet het risico om dat soort dingen op mijn blog te plaatsten. En natuurlijk zou ik zelf nóóóit zoiets doen...

Toevallig kwam ik een filmpje tegen op internet van de omgeving hier. Filmpje begint op een veld hier erg dichtbij en waar ik vaak genoeg zelf even een kijkje heb genomen.

Geeft een beetje een indruk van het gebied waar ik dagelijks in moet vertoeven....

Filmpje (klik!)


Daarnaast heb ik momenteel niet heel veel te vertellen. Heb al mijn solovluchten er op zitten en ben nu druk bezig met mijn examentraining voor het VFR gedeelte. Hoop binnen 10 dagen toch wel te mogen starten aan de IFR fase, wat inhoudt dat ik op alleen instrumenten ga vliegen en niet meer naar buiten kan tuuren. Een hele verandering! Dit zal ongeveer 6 weken in beslag nemen. Voorlopig is dat nog even toekomstmuziek en moet ik eerst maar eens dat PPL brevet zien te scoren.

Ik hou jullie op de hoogte van mijn examens en hoop snel goed nieuws te kunnen brengen. (En een wat uitgebreider verhaal.)


Groeten uit Arizona!

Owja, er is een leven na D06

Goed,.....

Gezien mijn laatste berichtje dateert van 9 weken geleden en mijn blog bijna over datum is, zal ik maar eens de tijd en moeite nemen om mijn intens spannende belevenissen te delen van de afgelopen periode.

Mijn laatste berichtje was ik bij het 6e beurtje van het VFR traject. Daarna heb ik nog een aantal missies gevlogen en stond de D-11 check voor de deur. Dit is een check om te kijken of je veilig en goed genoeg kan sturen om zonder instructeur van het veld te kunnen.
Mijn D-11 checkride was met een andere instructeur. Voor checks kun je namelijk niet door je eigen instructeur worden beoordeeld. Ik had erg goed geleerd en die nacht belachelijk slecht geslapen. Na een mondelinge knowledge test te hebben gehad was het tijd voor een 1,5 uur durende vlucht. Deze verliep niet slecht, maar ik had een strenge instructeur te pakken die toch iets teveel aanmerkingen had om me te laten slagen. Dat was wel even een domper.
Na een 'Fail' op een check, ben je verplicht een extra trainingsbeurtje te vliegen om het daarna nog eens te proberen. Na die gevlogen te hebben met mijn eigen instructeur mocht ik de dag erna weer oplijnen voor een recheck met weer een andere instructeur. Deze vlucht verliep lekker en kreeg zelfs al complimenten tijdens de vlucht over m'n landingen en procedures. Ik had op Gateway airport wat circuitjes gevlogen en na een laatste touch & go zei de instructeur: "Okay, take me back to Falcon." Dus ik vol goede moed terugvliegen naar onze thuisbasis en nog zo'n 4 km voor ik de airspace van Falcon in wil vliegen, stond ik op het punt om mijn radiocall te maken en geklaard te worden om hun airspace in te vliegen. Op dat moment pakt de instructeur de controls en stuurt richting het oosten. Hij was in de veronderstelling dat ik niet wist waar hun airspace begon en was bang dat ik er in zou vliegen zonder klaring. Na uitgelegd te hebben dat ik precies wist waar ik was en een bepaalde snelweg als referentie gebruikte zoals ik dat altijd met mijn instructeur doe, zei hij: "We'll talk about it on the ground." Oke... Ik die slagroomklopper op Falcon Field gekwakt en daarna was het tijd voor de debriefing. Ik kreeg een partial pass, vanwege de verwarring over de airspace. Kreeg dus 1 minnetje op mijn 'positional awareness'. Zelf was ik het er niet helemaal mee eens en ben met mijn eigen instructeur gaan overleggen en hem de situatie uitgelegd. Hij is toen naar de trainingmanager gestapt en heeft kunnen regelen dat ik de dag erna direct weer met die checkinstructeur de lucht in kon om te bewijzen dat mijn positional awareness goed genoeg zou zijn. Zonder nog een extra beurtje te moeten vliegen.
Zo gezegd, zo gedaan. Dag erna stap ik in, vlieg naar Gateway. Doe daar een go-around omdat ik niet lekker gestabiliseerd was op final en al meteen zei hij: "Okay, take me back to Falcon..." Na nog geen 30 min te hebben gevlogen stond ik weer op Falcon en zei hij: "You can relax man, you passed." Nice!

Dit betekent namelijk dat ik vanaf dat moment zonder instructeur met een vliegtuig weg kan en mijn solomissies kan gaan vliegen. Deze missies zijn heel erg traag gegaan. Ik heb heel veel pech gehad met kapotte vliegtuigen en nog meer pech met het weer. Als solostudent mag je namelijk niet van het veld weg als er een te harde zijwind staat. Mijn persoonlijke limiet van 7 knopen werd bijna iedere keer overschreden en moest ik weer mijn vlucht cancellen... Ik verdien dan ook een S+ op mijn skills met cancellation forms indienen.

Na een paar vluchten was het tijd om te starten met navigatievluchten. Hierbij maak je lange afstandsvluchten met behulp van naar buiten tuuren. Dit is in eerste instantie weer met je eigen instucteur die je dan wegwijs maakt met alle navigatieprocedures. Ik ben eerst naar Pinal gevlogen. Dit is een ongecontroleerd veld, dus geen toren etc. Het mooie aan dit veld is dat er een heleboel oude kisten staan. Het is een graveyard van vliegtuigen die nooit meer met hun wielen van de grond komen. Zelfs 747's van Martinair heb ik kunnen spotten. Super gaaf om daar met je Piper Archertje langs te taxieen.

Pinal Airfield

Verloren glorie op Pinal Airfield

Daarna ben ik naar Wickenburg geweest. Dit is ook een ongecontroleerd veld. Uiteraard kreeg ik het weer voor elkaar om daar vast te staan met m'n instucteur. Onderweg kregen we namelijk problemen met de fuel pressure. Deze gaf een véél te hoge waarde aan en we waren dan ook gedwongen om een voorzorgslanding te maken en contact op te nemen met maintenance van Sabena. Ik had voor de vlucht al in het onderhoudsboek gekeken en daar zag ik dat er al meerdere malen problemen zijn geweest met de fuel pressure. Maintenance ging er vanuit dat het een indicatiefout was van de meter en er verder niets bijzonders aan de hand was. Maargoed, je wilt niet onnodig risico nemen en terugvliegen omdat iemand via een telefoontje zegt dat dat wel kan. Toch ingestapt en een heel uitgebreide motortest gedaan. Goed gekeken wat er gebeurde en uiteindelijk de beslissing genomen om terug te vliegen. Nog geen 15 minuten voor onze aankomst op Falcon, zagen we beide de naald in één keer omhoog schieten. Dus waarschijnlijk toch een indicatiefout... Geen risico genomen en direct geland en dat apparaat overgedragen aan maintenance.

Wickenburg Municipal Airport

Dag daarna had ik weer een solovlucht van 1,5 uur. Ik ging take-off en richting de south-east practise area om daar wat maneuvres te oefenen en landingen op Gateway te maken. Na een uur vliegen zie ik mijn fuel pressure steeds verder zakken. Een te lage benzinedruk kan gevaarlijk zijn, omdat je motor er dan mee op kan houden. Gelukkig was alles nog net binnen de veiligheidsmarges op dat moment. uit voorzorg direct naar Falcon gevlogen en tower geinformeerd over mijn probleem. Kreeg op alle andere kisten in het circuit voorrang en kon 'm meteen op de baan neerzetten. Ze wilden ook assistentie/hulpdiensten sturen, maar ik gaf aan dat dit niet nodig was en ik zelf wel naar maintenance zou gaan. Vriendelijk bedankt voor de moeite en 't vliegtuig terug getaxied naar de 'parkeerplaats'.

Na wat andere vluchten te hebben gevlogen was het weer tijd voor een check. Ditmaal was de D24 check aan de beurt. Hier word je getest op airwork. Dus maneuvres die je in de lucht uitvoert als: slow flight, steep turns, stalls, landingen in verschillende configuraties, noodlandingen en nog genoeg andere dingen. Ik kreeg ook hier weer eerst een mondelinge knowledge test en dit verliep lekker. Wist alles goed te beantwoorden en al snel wilde hij richting de kist om de lucht in te gaan. Na 1, 5 uur stond ik weer op de grond. Snel naar boven voor de debriefing.
Hij was erg te spreken over m'n vliegkunsten en vond dat ik het goed gedaan had. Uiteraard voldoende op- en aanmerkingen, want ik ben nog lang geen perfecte piloot. Daarnaast heeft iedere instructeur zijn eigen inzichten wat ook leerzaam kan zijn. Het was al met al goed genoeg om een 'Pass' uit te delen. In de pocket!

Dag erna mijn S25 gevlogen. Een 2-uur durende solovlucht. Ging precies 2 uur voor zonsondergang take-off en kwam 5 minuten voor zonsondergang binnen. Supermooi om zo de zon achter de bergen te zien zakken. Jammer dat het om die tijd alsnog 41 graden is en de blower zodanig hete lucht blaast dat je uit je kist rolt als een uitgerangeerde vogelverschrikker. Maarja, je moet er wat voor over hebben! En gelukkig heb ik dat....





Na dit hele verhaal kan ik me voorstellen dat jullie de indruk krijgen dat ik sociaal afgestorven ben en de hele dag in de boeken zit. Maar laat me jullie uit de droom helpen. Er is namelijk ook tijd voor een mooie stapavond zo nu en dan. Meestal gaan we richting Scottsdale en vloeien de drankjes rijkelijk en komen de meest belachelijke danspasjes aan bod. Nog een voordeel: Ze hebben Lager Bier.... Heikenen!


Daarnaast wordt er vrijwel iedere zaterdag een BBQ georganiseerd bij het zwembad door de Nascie. Het vreet-orgaan binnen het CAVV, onze studievereniging. Zal er zometeen eens een fotootje van maken en op deze welzeerslecht onderhouden blog knallen.

Ik hoop dat ik met deze post een gedeelte van mijn teleurgestelde fans blij heb kunnen maken. Zal proberen om er nu toch regelmatiger wat te posten.

Veel groeten vanuit hier en keep you posted!

Tuurlijk had ik gelijk!

Vandaag weer niet kunnen vliegen. We stonden ingepland op dezelfde ellendige kist als gisteren waar we problemen mee kregen op Chandler airfield, de N965WG. Stefan had zijn vlucht deze keer voor mij, omdat ik een beurtje verder ben. Op het moment dat we voor de landingsbaan staan om op te stijgen, waren er weer problemen met de oliedruk. Deze was veel te laag en vlak voor de take-off besloten terug te taxiën naar de parkeerplaats. Niet alleen waren wij weer teleurgesteld, maar ook de instructeur kon wel iemand liquideren. Toch nog even snel gekeken of er bij dispatch een ander toestel vrij was, maar helaas moest de meneer mij teleurstellen. Kist hebben we weer naar maintenance gestuurd. Misschien moet ik volgende keer maar in bed blijven liggen als ik naast mijn naam de N965WG op de planning zie staan....

Toch nog even de kans gekregen om wat leuke foto's te maken van Falcon Field.
Hopelijk tot snel met beter nieuws!

D03, D04 en stranden op Chandler airfield bij D05

Zo... daar was ik weer!

Afgelopen donderdag 30-04-2009 beurtje 3 gevlogen en warempel was het de dag erna de beurt aan vlucht nummer 4.
Vervolgens was het weekend en kon ik weer lekker de boeken in duiken om al die mooie procedures en checklisten mijzelf eigen te maken...
Vrijdagavond was er een "Koninginnedag-borrel" georganiseerd voor de studenten. Gesponsord door de directeur van de KLS en de trainingsmanager van Sabena. Was erg gezellig en hebben na een x aantal kleine biertjes aldaar besloten een kijkje te nemen in het nachtleven van Scottsdale. Het was een erg geslaagde avond. Details daar gelaten....
Vooralsnog moest er flink worden gestudeerd, want maandag stond het 5e beurtje op de planning.

Vol goede moed stonden we maandagochtend bij dispatch. Alle vluchtvoorbereiding was voor elkaar, de sleutels in handen en het vliegtuig stond ons in de ochtendglorie tegemoet te lachen. Kan weinig misgaan zou je zeggen... Maar het mocht niet zo zijn. Bij de inspectie vond ik dat het stuur teveel speling had en ik hoorde later bij de briefing met instructeur, dat je in de lucht naar links moest sturen om recht te vliegen. "This thing flies really shitty and it's a pain in the ass." was wat de instructeur er over te zeggen had. Vooralsnog was het toestel door de onderhoudsmenschen luchtwaardig bevonden en mocht ik er mee weg. De instructeur liet aan mij de keus. Er zou veel langzaam vliegwerk gedaan moeten worden en dan heb je extra last van die 'shitty' controls. Daarnaast maakte ik me ook zorgen om de hoeveelheid olie dat was "verdwenen" tussen de laatste vlucht en nu. Uiteindelijk heb ik besloten niet te vertrekken en het vliegtuig naar maintenance te sturen. Erg jammer maar helaas. Morgen weer een dag!

Inderdaad was er de dag erna weer een dag. Weer vol goede moed stond ik deze keer om 02:30u naast mijn bed om te douchen, aan te kleden, een pot koffie te atten en tegen mezelf te vertellen waarom vliegen zo leuk is. Om 03:48u stonden we op school ingelogd en konden we nog net mooi het vliegtuig controleren voor de briefing met de instructeur. Sta je daar midden in de nacht met een zaklampje schroefjes, olie, peut en alle andere benodigde dingen te controleren. Stiekem erg mooi om te zien met al die lampjes van de landingsbaan aan. Nog voor 05:30u zat ik in de kist en fully ready to go.




Na in de lucht wat oefeningen te hebben gedaan, was het tijd om wat touch & go's te doen op Chandler airfield. Dat is landen en meteen doorstarten. Vlak na m'n 2e landing gaf ik weer vol gas en trok het apparaat de lucht in. Nog tijdens de klim begint de Archer opeens raar te pruttelen en verloor ik vermogen. Uiteraard had de instructeur dit ook direct door en riep "My controls!" De toren geinformeerd dat we last hadden van een "rough running engine" en werden direct geklaard om te landen op de dichtstbijzijnde landingsbaan.
Dat was toch wel even een klein schrikmomentje voor zowel ons, als de instructeur. Ik ben blij dat we vlakbij het veld zaten, anders hadden we ergens een oplossing moeten zoeken en landen op een droge rivierbedding of iets dergelijks.
We konden nog terugtaxieën naar de "parkeerplaats" en hebben het toestel uitgezet. Sta je dan... krap 7 uur s'ochtend op een veld 45 minuten rijden van de thuisbasis. Op het filmpje hieronder probeer ik met mijn ochtendhoofd nog een uitleg te geven over wat er is gebeurd. En normaal mens zal er waarschijnlijk niets van begrijpen.





Vervolgens besloten om naar een restaurantje te lopen op het vliegveld, waar we een goed ontbijt hebben besteld en ook nog hebben opgegeten. Leek bijna vakantie!
Na een uur of 2 kwam dan dat mooie witte Sabena busje wat ons weer naar Falcon Field zou brengen. Toen zat ons dinsdagochtendavontuur er weer op.


Morgen hoop ik beurtje 6 te vliegen, maar daar moet je hier eigenlijk nooit vanuit gaan. Ik zal dan wat extra minuutjes inhalen die ik vandaag niet heb gevlogen.


Hartelijke groeten uit de zandbak!

D02 en Jetskiën

Dag beste menschen!

Hier wederom een update uit Mesa.


D02:

Inmiddels vrijdag beurtje D02 gevlogen. Alles wat er in D01 was gedaan, mochten we nu zelf doen, inclusief de radiotelephony. (Ouwehoeren met de toren)
Het ging lekker, maar uiteindelijk is het wel hard werken. Alle checklisten en procedures uit je hoofd kennen vergt redelijk wat inspanning. Zeker als je druk genoeg bent om dat apparaat in de lucht houden en op al het verkeer om je heen te letten. Na wat airwork gedaan te hebben in de North-East practice area, was het tijd voor een nadering op onze thuisbasis Falcon Field.
Na heerlijk met de controls te hebben geworsteld hoorde ik de bandjes onder me piepen en na de woorden, "Yep, that was completely you. I haven't touched anything.", was mijn eerste landing een feit! Dat doet je hartje toch wel sneller kloppen...


Jetskiën:

Zaterdagavond stiekem even het nachtleven ingedoken. Wat merkbaar was toen zondag de wekker relatief vroeg stond te loeien. Het was namelijk tijd om een dagje te gaan chillen en jetskiën op Canyon Lake. Een meer op 45 min. rijden afstand van ons appartement. Om daar te komen, moesten we via de legendarische Apache Trail route. Wat was dit mooi! Lekker met onze te brede pooiersloep (Lincoln Towncar 5L V8) over kronkelende weggetjes in de bergen. Zie ook de filmpjes.





Eenmaal aangekomen stonden er al wat lui die de jetskies in het meer hadden geknikkerd en eten en drinken klaar hadden staan. Na een lekkere boterham en een blikje tanderosiebevorderende cola lag het watermonster klaar om mee te nemen. Het was de meest krachtige die we konden krijgen. Dit was ook duidelijk te merken... Na wat met het gas te spelen kwam er bij 30 miles per hour (55km/u) een belachelijke hoeveelheid adrenaline in de bloedbaan vrij. Zeker met in je achterhoofd dat je nog twee keer zo hard kon! Al snel vloog ik met 59 mph (110km/u) over het water de Canyon in. Lekker achter speedboten aan om over hun golfslag heen te springen. Hier worden mannen echt kleine mennekes van!
Deze dag zou bestempeld kunnen worden als "Geslaagd" en er is al besloten dat dit niet de laatste keer was.



Vandaag zou D03 gevlogen worden. We waren dus 03:00u er uit om procedures te stampen. Paar uur later kregen we door dat de instructeur ziek naar huis is gegaan. Helaas niet vliegen vandaag. Morgen weer een dag....

That's it for now! Tot het volgende bericht...

Eerste berichtje!

Dag beste lezers en lezeressen.

Zo, moet nu maar eens de tijd nemen voor een berichtje vanaf de andere kant van de sloot.

Vorige week maandag was eindelijk het grote vertrek naar de States. De reis ging van Schiphol naar Minneapolis en na een korte tussenstop stond er alweer een vliegtuig klaar om ons naar Phoenix te brengen. De reis duurde totaal ongeveer 15 uur en we kwamen dan ook redelijk vermoeid aan. Na een kleine wandeling door de terminal kwamen we al snel KLS'ers tegen die ons op stonden te wachten. Erg leuk! Na wat handjeklappen en zoenen was het tijd om die ellendig zware koffers van de conveyer belt te trekken en richting Mesa te rijden.

Eenmaal in Mesa reden we het terrein van de Springs op richting de appartementen. Snel ons rooster voor de eerste week gehaald en de sleutel van onze intense 'crib'. Ik denk niet dat ik mag klagen... Groot appartement, vlak naast de main pool met jacuzzi en de gym is ook op steenworp afstand. Schrik dus niet als ik als nóg breder terug kom dan ik al was...
Na de koffers op de kamer te hebben gegooid en ons gesettled hebben zoals alleen echte mannen dat kunnen, was het tijd om eens even goed te gaan eten . Er was voor ons gereserveerd bij de Chili's. Een hamburgertoko om de hoek. Nadat de maag gevuld was en de vaatvernauwing toesloeg, was het tijd om ons nest op te zoeken en een uiltje te knappen. Iets waar ik overigens ook enorm aan toe was...




De eerste week:

Gelukkig werd ik s ochtends weer wakker en stond er een week groundschool op de planning.
Ik kan er hele verhalen over typen, maar het komt er op neer dat we de hele week in een lokaaltje hebben gezeten, waar 'wachten en niksen' de kernwoorden van zijn. Nadat onze fingerprints waren genomen voor de FBI en we verzadigd waren met informatie, mochten we op bezoek bij dokter Brymann. Deze deed een medische check om te kijken of we gezond genoeg waren om te vliegen. Ook trakteerde hij ons op Domino's pizza! Best ironisch om in de wachtkamer van de dokter je vol te proppen met deze bloeddrukverhogende meuk. De testjes zelf waren enorm simpel. Als dit alles is, kan iedereen met 2 armen en benen dit papiertje halen. Je vraagt je bijna af waarom je je medical niet gewoon bij de McDonalds kan halen.



De tweede week:

Ook in de tweede week stonden er nog wat briefings op de planning. Gelukkig waren deze meer gericht op het vliegen. We gingen nog eens lichtjes over alle principles of flight, zoals we in Eelde al voor onze kiezen hebben gehad. Climbs, descents, turns, stalls, spins en ga zo maar door. Ook stond er een Operation Manual test op het programma, dus het werd nu tijd om s'avonds de boeken in te duiken. Deze test ging overigens prima en scoorde ik hier 96% op.

Woensdag was het dan eindelijk zo ver. Ik stond om 12:00LT op het rooster gepland om voor het eerst te gaan vliegen!
Al lekker vroeg stond ik met mijn crewmaat en tevens vriendelijke vrind Stefan (Ricardo) bij dispatch om aan onze planning te beginnen. Na een mooie weatherbriefing en mass & balance te hebben gemaakt, zag ik op het rooster dat ik drie kwartier was vertraagd. Maar even in de auto gesprongen en thuis een broodje gegeten. Toen ik terug kwam bij Sabena zag ik dat ik nog eens drie kwartier later was ingedeeld.
Na wat te hebben gewacht bij dispatch, kwam de instructor aanlopen. Mijn instructeur is Mr. Tell. Als het goed is, zal hij mij en Stefan instuctie gaan geven tot we solo de lucht in kunnen. Hij komt over als een coole en fijne instructeur waar je wel mee kan lachen.

Nu was het tijd voor de briefing. Ik liet hem zien wat we hadden gepland en dit vond hij allemaal prima in orde. In het kort werd verteld wat we die vlucht gingen doen en wat er van ons werd verwacht. Het zou meer een kennismakingsvlucht worden, zodat we kunnen wennen aan de omgeving, checklisten, procedures en natuurlijk het vliegen zelf.

Na de briefing was het tijd om naar de kist te lopen en de preflight inspection te doen. Hierbij check je of het vliegtuig technisch in orde is, of alle papieren aanwezig zijn etc
Tijd om de kist in de te kruipen, checklisten te doorlopen en de motor te starten. Yeah!
Na wat uitleg was ik al snel over de baan aan het taxieen om via taxiway delta op te lijnen voor een take-off van runway 22L. Na de take-off klaring te hebben ontvangen, kon het gas er vol op en bij het bereiken van 60 knopen gingen beide handjes aan het stuur om de Archer de lucht in te trekken. Wat een heerlijk gevoel!
Al snel vlogen we in de North-East practise area voor wat airwork. Bochtje hier en daar tot de instructeur het gas er opeens af trok. Dit is een practiced forced landing. Hierbij wordt gesimuleerd dat de motor niet meer werkt en de bedoeling is om het vliegtuig in de lucht te houden en ergens een plek te zoeken om veilig te kunnen landen. In dit geval besloot ik 'm op de autosnelweg onder me zetten. Uiteraard gaan we dit niet echt proberen en voordat ik op het dak van een auto kon komen, ging het gas er weer op. Helaas was de tijd al weer om en vlogen we terug naar Falcon Field voor een full stop landing.




Hierna was de beurt aan Stefan. Snel even de tankboer gebeld, de kist geinspecteerd, een fles water naar binnen gelurkt en voor we het wisten hingen we weer in de lucht. Stefan heeft ook een practiced forced landing gedaan, waarbij de instructeur liet zien hoe hij het zou aanpakken. Dit hield in dat we op nog geen 100 ft (30m) boven een droge rivierbedding heen raasden. Wat was dit vet!



Na weer teruggekeerd te zijn naar het veld was het tijd voor een debriefing met de instructeur.
Gelukkig durft hij nog een keer met ons de lucht in... "Great first flight. I can see you guys have been studying and already know small details." Dat was dus een mooi compliment.

Nu is het weer tijd om de boeken in de duiken. Over 12 uur staat de volgende vlucht op de planning en er moet veel worden gedaan.


Keep you posted!